“20 jaar DUVELBLUES is het resultaat van wat Gust in 1996 na een fuif op zijn 40ste in Ruisbroek in gang zette. Het jeugdhuis Kabal werd te klein en in een tent buiten traden in 2002 vier bands voor zo’n 400 bezoekers op: de start van Duvelblues, dat dit jaar een jubileum viert. Toegeven, het is door de keuze van de optredende artiesten, altijd een “buitenbeentje” in het festivalgebeuren geweest. Dit jaar lukten ze er in om KEVIN BURT en JONTAVIOUS WILLIS, twee Amerikaanse muzikanten die nog nooit eerder optraden in België, voor een internationaal publiek -dat daarnaast ook van de selecte Moortgat-bieren kon genieten- naar Puurs te halen. Dat de formule nog aanslaat bewijst de opkomst en de talrijke positieve reacties ter plaatse én in de pers. Met een festival als Duvelblues voel je écht dat “blues & roots are still alive + kicking…” in dit festivallandje aan de Noordzee!...”

BAND of FRIENDS (IE) – BEVERLY JO SCOTT (US/BE) – VANESSA COLLIER (US) - KEVIN & THE BLUES GROOVERS (US) – HIDEWAY (BE) – JONTAVIOUS WILLIS (US) – KEVIN BURT (US) – BRUNO DENECKERE & KATHLEEN VANDEHOUDT (BE)

Op een zonnige zaterdag in een grote TENT in Puurs:

In 1960 nam Freddie King (1934-1976) -naast Albert en BB één van de drie blues Kings- zijn instrumentale klassieker “Hideaway” op, waarmee hij een jaar later doorbrak. John Mayall, met een jonge Eric Clapton (°1945) als een van de Bluesbreakers, coverde hem in 1966 (op ‘The Beano’ album) en daarna volgden er nog velen. Dit was ook enkele muzikanten, met roots in West-Vlaanderen bijgebleven, toen ze midden jaren tachtig aan een nieuwe band timmerden. Johan Guidee (drums), Jean-Marie Herman (gitaar) en Hennie Monbalieu zijn, nadat ze The Exciters in 1985 verlieten, de grondleggers van HIDEAWAY. Ze “vonden” frontman en zanger/gitarist Ralph Bonte tijdens een optreden van Duke Robillard in Brugge en zo werd in 1986 Hideaway geboren. Een paar jaar later werd Vincent Pierins de vervanger van Monbalieu. Bij Persifal verscheen in 1998, met de hulp van producer Frank Van Rampelberg, hun debuut album ‘Rockin' & Bluesin'’. Een album met daarop Freddie King’s “Hideaway” en hun lijflied, Ralph Bonte’s “Mean Machine”. Aan hun derde album ‘Unable to Label’ (1996) werkte ook saxofonist Geerard De Groote mee, die nog altijd deel uitmaakt van de huidige line-up. Ondertussen zijn ook organist Patrick Cuypers en bassist Eric Vandekerckhove de band komen versterken. De groep nam 3 studio en 2 live cd’s op en kan na al die jaren al terugblikken op enkele hoogtepunten, waaronder op 12/03/2015:  openen van de EBC in de AB in Brussel (cd/dvd ‘Live @ the AB’). Daarnaast traden ze ook op tijdens Blues Peer en vertegenwoordigden ze in 2013 in Toulouse ons land op de EBC, waar ze op 20 landen een mooie 5e plaats behaalden. Voor hun optreden tijdens de jubileum editie van Duvel bestaat Hideaway, de peetvader van de Belgische blues uit: Ralph Bonte (ritme + slide gitaar, zang), Jean-Marie Herman (gitaar), Eric Vandekerckhove (bas), Johan Guidee (drums), Patrick Cuyvers (keys) & Geeraard De Groote (sax). Zij mochten om 14:30 de jubileum editie op gang trappen. Dat bewezen ze in Puurs met nummers als “The House Is Rockin’”, “Jump from 6 to 6”,Ralph Bonte’s “My Blues” en “Raise the Roof, Raise the Rent”. Ja, Hideway blijft een band “met ballen”!...

“Geboren met Gospel, studeerde Jazz, met een passie voor  Blues…”

Dat daarna KEVIN & THE BLUES GROOVERS zowat iedereen in de grote tent uit de bol zou doen gaan, had niemand durven te voorspellen. Kevin Gullage is een twintiger en de frontman van The Blues Groovers. Hij werd geboren in een muzikale familie in New Orleans (LA), trad in de voetsporen van zijn vader (de bassist van de Groovers) en omarmde zijn passie voor muziek als instrumentalist, zanger en songwriter. Hij studeerde jazz en heeft daarnaast een passie voor blues. Kevin begon zijn carrière als multi-instrumentalist, maar zijn passie voor piano zou hem ertoe brengen om muziek te studeren aan het prestigieuze New Orleans Center for Creative Arts, The Louis Armstrong Jazz Camp (waarvan de alumni Jon Batiste, Troy "Trombone Shorty" Andrews en "Big Sam" Williams zijn) en later Loyola University New Orleans. Op 18-jarige leeftijd werd Kevin geselecteerd als pianist voor het Thelonious Monk All-Star Sextet 2017, samen met jazzlegende Bobby Watson. In hetzelfde jaar werd hij uitgenodigd om op te treden op het New Orleans Jazz and Heritage Festival met de multi-Grammy winnende band Blues Traveler. Zijn indrukwekkende mix van soulvolle zang en blues piano, zijn opvallende deelname aan American Idol seizoen 2022, met bijzonder lang applaus van het publiek, geselecteerd worden tijdens de Grammy voorselecties in de categorie Traditional Blues en New Artist en voor de Offbeat Best of the Beat Nominations als Best Emerging Artist, geven Kevin Gullage’s uitzonderlijke muzikale kwaliteiten aan. Door de pandemie strandde de aanstelling van Kevin & The Blues Groovers in BB King's Blues Club en werd hij tijdelijk artiest voor Disney Cruise Lines. The Blues Groovers bestaat uit bassist Tony Gullage (Henry Butler, Dr. John), orgelist Hammond B3 Brandon Adams (Kenny Neal), gitarist Carlton Ross (Glenn David Andrews), saxophonist Roderick Jackson (Kenny Neal) en drummer Mac Carter (Jon Cleary). Kevin Gullage debuteerde vorig jaar bij Basin Street Records in New Orleans met ‘Something Old, Something New, Something Borrowed Blues’. Het is een album -de titel verraadt het al een beetje- met op de tracklist een mix van enkele originals en goed gekozen covers. Het publiek was snel in de ban van deze vijf artiesten die, met hun aanstekelige versies van gekende nummers als “Sweet Home Chicago” en “House of the Rising Sun”,  zoveel positiefs en enthousiasme uitstraalden. En, alsof dat nog niet genoeg was, volgden ook nog in één ruk, “If You Have the Blues” en “Pride and Joy”, wat voor nog méér hilariteit en animatie zorgde. Met “Proud Mary” en “The Blues Is Allright” -voor sommigen wat “te” veel van het “goede”- sloten ze nat in het zweet hun set af. Een band als deze, moet m.i. op een feesteditie kunnen!...

“Méér dan enkel een TOP-saxofoniste!...”

Singer-songwriter en altsaxofoniste VANESSA COLLIER studeerde in 2013 in Boston af aan het gerenommeerde Berklee College of Music. Voordat ze in 2014 haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ uitbracht, toerde ze meer dan een jaar met Grammy winnaar, Blues Hall of Fame artiest en blues gitarist Joe Louis Walker. In 2015 was ze finaliste tijdens de John Lennon Songwriting Competition en won ze de Billtown Blues Challenge. Daarnaast nam Vanessa ook deel aan het Blues in the Schools-programma in Pennsylvania, Delaware en Maryland, was ze occasioneel jurylid op solo en ensemble festivals en gaf ze saxofoon lessen aan jongeren. Op haar debuutalbum ‘Heart Soul & Saxophone’ (2014) liet Vanessa horen dat in haar muziek meerdere stijlen zitten: nl. een elegante mix van funky blues, soul blues en soft soul jazz. Wij konden hiervan genieten toen ze in 2017 (samen met Si Cranstoun en Big Daddy Wilson) deel uitmaakte van de Ruf Bluescaravan. Haar meest recente album ‘Live @ Power Station’ verscheen vorig jaar, het jaar waarin ze ook op de affiche van Swing Wespelaar ’22 stond. Voor haar optreden tijdens de jubileum editie van Duvel bestond de band naast Vanessa Collier (zang, sax, gitaar) uit: de top gitariste Laura Chavez, bassist Andrew Crane en drummer Byron Cage. Haar recente live album (dat ik al noemde) was zowat de basis van haar playlist in Puurs. Nummers als de opener (eentje uit haar debuut album) “The Run Around”, “Whiskey and Woman” en de populaire, hier erg lang uitgesponnen, wereldhit van Tina Turner (een Ann Peebles’ original uit 1973), “I Can’t Stand the Rain” passeerden de revue. Het ondertussen goed opgekomen publiek genoot hiervan -naast het heerlijke gerstenat van Moortgat- met volle teugen. Dat Laura Chavez hierbij een grote rol speelde moet ik hier in feite niet aan toevoegen. De nummers die me van die warme namiddag nog bijgebleven zijn zijn o.a. het erg toepasselijke “Sweatin’ Like a Pig, Singin’ Like an Angel” dat je meenam naar New Orleans, “Tongue Tied” en “Two Parts Sugar, One Part Lime”. Samengevat: een optreden dat Duvel mag toevoegen aan zijn lijst “opmerkelijke optredens”!...

“Een Brusselse “ket” met Amerikaanse roots…”

Singer-songwriter BEVERLY JO SCOTT (°1959, Deer Park, AL), groeide op in Bay Minette, waar ze als tiener begon te zingen. Vanaf haar zeventiende doorkruiste ze Amerika, verhuisde ze naar New Orléans, naar California en uiteindelijk belandde ze in 1982 in Brussel. Hier startte ze als eeuwige zwerfster muzikaal ook op straat en in lokale clubs en werd ze veel gevraagd als backing vocaliste. Uiteindelijk gaat ze solo, maar doet ze ook dingen in duo met Franstaligen, Engelstaligen (Elliot Murphy, Sam Moore…) en (opkomend) Belgisch talent (Zap mama, Roland, Black Box Revelation, Triggerfinger… en Arno). In Europa treedt ze regelmatig op in België, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland. Scott trad op met een tribute Janis Joplin show en recenter met het “Swamp Cabaret”, een one-woman multimedia show. In juni 2011, na dertig jaren, trad Scott nog eens op in de States, in haar thuisstaat Mobile (AL).

Scott was in België ook te zien op RTBf TV als jury lid tijdens de Franstalige uitzendingen van ‘The Voice’. Op de radiozender ‘Classic 21’, die uitzendt vanuit Brussel, is Scott ook elke zondagnamiddag te horen in haar eigen uitzending ‘BJ’s Sunday Brunch’. Ondertussen is er het nieuwe album ‘Swamp Cabaret’. Het album is op haar lijf geschreven. Het is een emotionele passionele reis doordrongen met soul, Southern rock en ballades. Het album is opgenomen in Alabama én in haar tweede vaderland België. In de titel verwijst Scott naar de swamps, de moerassen in de Zuidelijke Staten. Cabaret is een pinkoog naar de intieme, prettig gestoorde voorstellingen, die ze voor haar publiek brengt. Ze treedt meestal op begeleid door Belgische artiesten als Fabrice Manzini: gitaar / Thierry Rambaux: bas / Slim Batteaux: keys, zang / Yves Baibay: drums / Gaëlle Mievis: zang / Raphaël Debacker: keys, zang / Michel Gudanski: percussie. Voor de “kenners” van BJ (duidelijk herkenbaar rond me) was het direct uitgebreid genieten als ze inzet met “One Shot Shy” en “Light That Torch”. Met haar beregoede band en aanstekelig klinkende achtergrondzangeressen werd de lat erg hoog gelegd, maar dat wisten we al van haar optredens in haar favoriete club in Verviers, Spirit of 66. Met nummers als “Rip the Sack”, “No Desire”, “Soul On Fire” en Tolling” bleef de kwaliteit tot op het einde van de set ruim gegarandeerd. Met een eigen versie van het Beatles’ nummer “With a Little Help from My  Friends” (‘Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band’, 1967) -Joe Cocker maakte er een wereldhit van- sloot  BJ haar set af. Beverly Jo Scott liet in de valavond inderdaad horen, dat “Puurs soms verduiveld dicht bij de Mississippi ligt”…

“Duvelblues eert de muzikale helden uit het verleden op gepaste wijze. Voor Rory Gallagher, de iconische gitarist die in 1995 de eeuwige blues velden opzocht, rolden ze de rode loper uit. Band of Friends bevat originele leden van Gallaghers band. Rory zelf wordt vervangen door maar 2 topgitaristen. Samen brengen ze het snarenwonder uit Ballyshannon, Ierland, weer tot leven.…”

BAND OF FRIENDS is een Ierse rock band rond bassist en oprichter -hij toerde zo’n 20 jaar met Rory Gallagher- Gerry McAvoy en drummer Brendan O’Neill. Beiden hebben als gemeenschappelijke noemer Rory Gallagher (1948-1995), met wie ze resp. 20 jaar (1971-1991)  en 10 jaar (1981-1991) samen speelden in de The Rory Gallagher Band. In 2013 debuteerden ze met een cd/dvd ‘Too Much Is Not Enough’. ‘A Celebration of Rory Gallagher’ (2018) is hun laatste album. Op dit album wordt Gerry McAvoy omringd door The Rory Gallagher Band: t.t.z. drummer Ted McKenna die met Gallagher speelde van 1977 tot 1981 en gitarist Davy Knowles (Davy Knowles Band, Back Door Slam). Marcel Scherpenzeel ("the closest thing to Rory you'd ever hear", dixit McAvoy) is een Nederlandse gitarist, die hen sinds 2012 regelmatig live vervoegt. Voor de Europese shows bestaat de line-up van Band of Friends uit: Gerry McAvoy (bas, zang), Brendan O’Neill (drums), Jim Kirkpatrick (gitaar, zang) & Paul Rose (guitar, zang). Dat dit een afsluitend feestje ging worden was niet moeilijk om te voorspellen. Rory’s hits vlogen, de een na de ander, continu om de oren in een tent die méér en méér een grote partytent was geworden. Het was de sfeer die telde en daarom nog titels opnoemen, lijkt me hier niet nodig…

“De 20ste editie van DUVEL BLUES moet inderdaad de stempel “Geslaagd” én “Feesteditie” krijgen. Het muzikale feestje startte al vanaf het eerste optreden in de kleine tent en eindigde met enthousiaste Ieren in de grote partytent. Kortom: het was een ware topeditie, het was voluit genieten!...”